ولایت فقیه و قانون اساسی

ولایت فقیه یعنی سرپرستی مجتهد جامع الشرایط در طول ولایت خدا و رسول (ص) و ائمه معصومین- علیه السلام-یعنی کسی که، از دیدگاه اسلام واجد شرایط حکومت است و از نظر علم، تقوا و مدیریت جامعه، شباهت بیشتری به معصوم (ع) دارد و می تواند حکومت تشکیل دهد، در تدبیر امور جامعه همه اختیارات امام معصوم (ع) را خواهد داشت. هیچ قانونی بدون اجازه و اعتبار او مشروعیت ندارد و هیچ کس بدون اجازه او حق اجرای قوانین را نخواهد داشت و تمام شئون حکومت با اجازه او اداره می شود. قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران نیز مبین نهادهای فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی جامعه ایران بر اساس اصول و ضوابط اسلامی است و به عنوان عالی ترین سند حقوقی بر اساس ولایت امر و امامت مستمر، زمینه تحقق رهبری فقیه جامع الشرایطی را که از طرف مردم به عنوان رهبر شناخته می شود (مجاری الامور، بیدالعلماء بالله الامناء علی حلاله و حرامه) آماده می کند تا ضامن عدم انحراف سازمان های مختلف از وظایف اصیل اسلامی خود باشند. لذا پژوهش حاضرکه یک تحقیق توصیفی تحلیل محتوا می باشد به دنبال تبیین جایگاه ولایت فقیه و رهبری در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران است که طی بررسی و مطالعه قرآن و روایات، کتب اسلامی فقهی و حقوقی و نظریات مختلف فقها، مراجعه به کتابخانه های دارای منابع مورد نیاز و دسته بندی مطالب در قالب چهار بخش کلیات، مبانی فقهی ولایت فقیه، ولایت فقیه در قانون اساسی و مجلس خبرگان به این نتیجه می رسد که اعتقاد به ولی فقیه با تقید به قانون اساسی تعارضی وجود ندارد. ضمن آنکه شکل رهبری در اسلام و ولایت فقیه در جمهوری اسلامی ایران، بهترین مدل حکومتی می باشد،